Celem pracy jest przedstawienie na podstawie piśmiennictwa wybranych systemów elementów retencyjnych, ich charakterystyki, wad i zalet oraz wskazań do wykorzystania w rehabilitacji protetycznej.

Zwiększenie średniej długości życia, lepsza opieka zdrowotna i świadomość pacjentów przyczyniają się do wzrostu liczby osób, które zachowują częściowe uzębienie do późnego wieku.

Najczęstsze sytuacje kliniczne to braki skrzydłowe jedno- i obustronne, rozległe braki międzyzębowe oraz uzębienie resztkowe – zęby, które nie kwalifikują się jako filary konwencjonalnej pracy stałej.

Rehabilitacja protetyczna w takich przypadkach często stanowi wyzwanie dla współczesnej protetyki stomatologicznej.

Leczenie protezami częściowymi jest rozwiązaniem z wyboru, gdy liczba, jakość lub rozmieszczenie zębów nie pozwalają na wykonanie pracy stałej, a wszczepienie implantów jest niemożliwe. Zastosowanie klasycznych protez szkieletowych wiąże się jednak z pewnymi ograniczeniami. Klamry lane to najprostsze i najpopularniejsze elementy utrzymujące protezę, ale dla wielu pacjentów ich estetyka jest nieakceptowalna. Do stabilnego umocowania protezy konieczne jest również występowanie odpowiednich powierzchni (retencyjnych, prowadzących) na zębach oporowych.

Wykorzystanie precyzyjnych elementów retencyjnych pozwala na wyeliminowanie wad klasycznych protez szkieletowych oraz zapewnia optymalny efekt estetyczny i funkcjonalny (...).

Autorzy: lek. dent. Anna Marcjanek, dr n. med. Piotr Ślusarski

Całość artykułu przeczytaj tutaj.

Czasopismo zamówisz na www.dlaspecjalistow.pl.